Lid sinds: 9 juli 2015 (43 dagen geleden voor het laatst geschreven)
Aantal stukjes: 2268 (gemiddeld 116 woorden per stukje)
Hij valt van zijn troon als ik hem in zijn rede val. Nee, Majesteit, u heeft van mij niets te vrezen, net zomin als ik van u iets heb te verwachten. En voor drie scheermesjes van Gillette betaal je algauw twintig euro, dat begrijp ik. Generaties hebben Nederland na de oorlog opgebouwd. En nu genieten ze van een goed te […]
‘Je moet je werk niet mee naar huis nemen,’ zegt Pieter. ‘Lukt dat?’ ‘Eerlijk gezegd: nee. Je weet, eigen baas eigen zorgen. Maar dan praat je eerder over je bedrijfsresultaat.’ ‘Valt dat tegen?’ ‘Nee! Ik kan het werk niet aan. Vandaag wordt weer een drukke dag. Ik zoek een makkelijkere baan.’ ‘Zoals?’ ‘Lintjesknippen of zo…’ ‘Verwacht u veel gestoorden?’ ‘Busladingen […]
‘Keer op keer ben ik letterlijk voor de deur gaan liggen. Praten, en nog eens praten. En weer die wiegendood. Je kunt beter een vrouw hebben die vreemdgaat dan een die depressief is. Jij nog een biertje?’ ‘Nou, zou je…’ ‘Eigenlijk lag de oplossing voor het grijpen. Weet je hoe?’ ‘Uh…’ ‘Juist, door los te laten. Mijn therapeut heeft gelijk: […]
Ik schrijf nu een verhaaltje dat ik niet wil schrijven. Het kan alle kanten opgaan. Tegen ook mijn (schrijf)regels in, laat ik het niet gebeuren, maar vertel ik het; al moet ik dat misschien niet doen. Maar als je een depressief mens in een wieg hebt zien liggen, wil je iets kwijt over ‘iets’ wat je beslist niet kwijt wilt […]
Een druilerige maandagochtend. Boven het Binnenhof hangt een depressie. Het zou zomaar kunnen dat vandaag het kabinet valt. Het kabinet dat voor ons regelmatig een wiegeliedje zingt en zelf eigenlijk een wiegendood is gestorven. Maar waar het precies om gaat…? ‘Meneer Rutte, gaat het om de Gouden Eeuw?’ ‘Nee, er zijn belangrijkere zaken.’ ‘De Gouden koets?’ ‘Nee, ook niet. U […]
Een laatste depressie, een vore boven het noorden, het is gedaan met zijn gedaante. Tijdelijk afscheid, ze kijken nu al raar. Maar zijn lucht trekt open, zijn zon zal gaan schijnen. Het herstel gaat snel, maar ze voelt zich niet als een baby in de wieg. Een vreemd lichaam, een ander mens. Het moet wennen, dat hoor je wel vaker, […]
Een trom is nooit stil. Verwijten, beschuldigingen van een burn-out, een depressie, want in haar kringen krijg je die alleen als je dat wil. Een zwijgende zwarte laptop levert ze in. ‘Weet je het zeker?’ En dat weet ze. Geen spagaat door de keuze geld of voldoening. Integendeel: abseilen door het glazen plafond, boksprong over wat scherven en dan weer […]
Een heerlijk najaarszonnetje verbleekt zijn depressie tot een blank verleden. Oom Tom zit voor zijn huis en leest een boek over een hut. Hoe het niet en hoe het wel moet: de eeuwige spagaat. Hij denkt terug aan de stencilmachine uit de kleurrijke zwart-wittijd waarin veel zou veranderen. Maar op sommige oude hemden zitten vlekken die nooit zijn opgelost, ongeacht […]
Een beetje smoezelig mannetje. Zijn standbeeld ziet er fraaier uit dan zijn zelfportretten. En daarmee kom ik in een spagaat: wat moet ik mooier, knapper vinden, zijn beeltenis of de manier waarop die zelfportretten zijn geschilderd in een eeuw die ‘Gouden’ wordt genoemd. Daar valt niets meer aan te veranderen. Ook niet dat Rembrandt Geertje Dircx heeft laten opsluiten omdat […]
Een herfstdepressie? Hou op! Het weer kan ik toch niet beïnvloeden. Onzin. Ik ben bovendien vrij standvastig, mij krijg je niet in een spagaat. Hooguit een split vroeger met gymnastiek. Ik haalde hoge cijfers. Behalve dan die ene onvoldoende voor geschiedenis. ‘Hoe noemen we de eeuw waarin Rembrandt leefde?’ Ik antwoordde: ‘De zeventiende eeuw.’ ‘Fout,’ zei de leraar, ‘De Gouden […]
