Lid sinds: 9 juli 2015 (43 dagen geleden voor het laatst geschreven)
Aantal stukjes: 2268 (gemiddeld 116 woorden per stukje)
‘Geen wapentuig,’ gruwelde mijn vader door de oorlog nog na. Dus liep ik met een eind hout op straat cowboytje te spelen. De buurvrouw schiep een precedent door mij een waterpistooltje te geven. ‘Jij bent dood.’ ‘Nee jij.’ ‘Nee, want ik schoot eerder.’ Onderhandelen leerde je op straat. Ruziemaken en weer goedmaken. Geweldarm en vooral in beweging. Naar de western […]
‘Nee meneer, ik wil geen bloemen. Die horen bij een verjaardag of een bruiloft.’ ‘Dat is natuurlijk uw keuze, mevrouw, maar het leukt wel op.’ ‘Voor wie? Ik ben dan toch de pijp uit, of liever gezegd, een paar uur erna. Die bloemen gaan direct op de grote hoop.’ ‘Hoeveel ansichtkaarten denkt u nodig te hebben?’ ‘U bedoelt rouwkaarten.’ ‘Nee, […]
‘Het weer is niet best, veel regen en wind.’ De tekst op een ansichtkaart? Nee, een stafmedewerker spreekt patiënten toe die naar een ander ziekenhuis worden gebracht. ‘Waarom moeten we weg, we zijn toch nog niet beter?’ is een helderdere vraag dan de verklaring van het hoofd van de afdeling geriatrie die probeert uit te leggen dat ook een ziekenhuis […]
‘Ach meneer Willem, trekt u zich vooral niets aan van feministen die sprookjes willen veranderen. U bepaalt tenslotte dat Máxima die diamant op haar hoofd draagt. Ik hoop dat u het banket smakelijk naar binnen heeft getimmerd. Uiteraard met zilveren bestek. Want plastic waait zo de Theems in, richting Noordzee. Mijn biefstukje smaakt trouwens nog steeds voortreffelijk. Kunt u vast […]
En toch mis ik haar ansichtkaart. Ze stuurde altijd dezelfde, met twee postzegels erop. Een inhoudsloos verhaal waarin veel stond. Geschreven in een ouderwets priegelig handschrift. ‘… je weet wel, ze staat hier ieder jaar. Nou, ze doet de naam van het Zwarte Potenkamp wel eer aan. Tjonge, wat een torrenbak. Je hebt toch wel een stukkie zeep? O ja, […]
De macaroni was zuur, dát had op de ansichtkaart moeten staan. Maar dat was pas op de laatste avond van het driedaagse schoolreisje toen de kaarten allang waren verstuurd. De macaroni zat achter zijn bril toen de heer Vreeswijk ’s avonds niet goed was geworden. Kreeg ie nog op z’n kop ook van ‘vader’, zoals je die engerd van de […]
Ze vraagt hem herhaaldelijk niet meer te schrijven. ‘Dan vergeet die jongen wie ik ben’ – dat zou nu juist het beste zijn. ‘En die jongen kan er niets aan doen,’ zegt hij dan alsof het haar schuld is. ‘Ik heb het allemaal voor jullie gedaan.’ ‘Mama, een ansichtkaart van papa. Lees voor!’ Ze leest haar ingestudeerde verhaaltje voor met […]
Ik heb ook door weer en wind met een zware tas achterop gefietst. Die tas was zo zwaar dat hij langs mijn achterwiel zakte. Ik deed dat voor mezelf. Kok dacht al fietsend op weg naar het Torentje aan het landsbelang. Hij zag een rode deur en wilde hem paars verven. ‘Onder zijn leiding bloeide de economie op’ – of […]
De andere Nederlander fietst over de dijk en ziet zoals iedereen dat het water stijgt; slechts hij merkt het op. De zwakke plekken kun je pamperen, maar ze zullen definitief de dijk verzwakken. Aan de sterk geachte stukken wordt weinig tot geen aandacht geschonken. De andere Nederlander zoekt ook met tegenwind zijn weg in de schaars wordende denkruimte van een […]
Studenten, ik zou zeggen: ‘Stuur nog ‘ns een ansichtkaartje uit het gesticht.’ Als je je tentamenvrees moet weg knuffelen met puppy’s, dan ben je sowieso ongeschikt om te studeren. En hoor je niet thuis in de normale maatschappij. En wat te denken van de puppy’s; wordt er wel aan die arme diertjes gedacht die met hun toch al gevoelige neus […]
