Lid sinds: 9 juli 2015 (42 dagen geleden voor het laatst geschreven)
Aantal stukjes: 2268 (gemiddeld 116 woorden per stukje)
‘Sta op, gast. Feut! Kun je niet tegen bloed? En dat wil chirurg worden.’ ‘Man, ik bloed als een rund. Mijn hele wenkbrauw ligt open.’ ‘Man…? “Meneer”, voor jou! En stel je niet aan, het is een prachtig, regelmatig sneetje. Loser.’ ‘Wat doe jij hier, loser?’ ‘Ik ben de quaestor van de hockeyclub hier. En ik speel straks tegen je.’ […]
‘Als quaestor van de kerk doe ik veel meer dan de financiën beheren. Na de dienst ga ik ook rond met het pinapparaat voor de collecte.’ ‘Haha, pinapparaat?’ ‘Ja, daar hoeft u niet lacherig over te doen; mensen hebben tegenwoordig nauwelijks nog contant geld. Mijn takenpakket is behoorlijk uitgebreid de laatste jaren. Bezuiniging, hè. Maar ik krijg er geen cent […]
‘Ziet u dat streepje, dat openingetje? Daarachter is haar mond. Doe het rietje er maar voorzichtig doorheen; ze zal wel dorst hebben.’ Ze lijkt wel een mummie. Of ze tegen de operatie had opgezien weten haar vriendinnen niet. Door de vele eerdere ingrepen is haar gezicht zo uitdrukkingsloos geworden als dat van een buikspreekpop. Haar lach is enkel nog maar […]
Hij haat dat ‘hoe is het met ons?’ ‘Met ons is het slecht,’ zegt hij dan. ‘En ons is niet te dik, die pyjama is te heet gewassen: ik lig hier als een mummie de hele dag in mijn bed. “Ons” heeft maar één wens. Maar ja, over de door mij gewenste dooie rug zijn ze nu al maanden aan […]
Ze zaten zolang als ik weet in mijn hoofd: enge, gemene rekensommen waarvan ik de uitkomst niet wilde weten. Jarenlang onbepaald. Een calculator heb je niet nodig. Het zijn sommetjes die rekenkundig het niveau van de lagere school vereisen. Iedereen haalt dat niveau op zijn gemak. Maar welk niveau heb je bereikt, of kun je aan, als de eerste uitkomst […]
Een wit scherm. Vervolgens een ‘dia’ in mijn hoofd. Daar kan ik wat mee, want eerst moet ik iets zien. De eerste letters, zinnen, staan er. Toevoegen, schrappen… Een onophoudelijk proces. Het verhaaltje zit in mijn hoofd, maar heeft nog geen einde. Misschien zelfs geen begin. Opstaan en weglopen van mijn beeldscherm. Koffiedrinken. Terugkomen. ‘Het is best goed,’ zegt Optimist. […]
‘Gaan jullie dood, mama?’ ‘Waarom vraag je dat?’ ‘Gewoon. Gaan jullie dood?’ ‘Nog lang niet.’ ‘Nadat Sinterklaas is geweest?’ ‘Hoe kom je daar nou bij?’ ‘Omdat Sinterklaas nog lang niet komt, zei je. Gaan jullie naar de hemel of naar het paradijs? Mag ik dan mee?’ ‘Nee, jij leeft veel langer.’ ‘Maar ik wil niet alleen zijn. En als ik […]
‘Lieve schat, natuurlijk zocht ik het paradijs op aarde. Je denkt er goud te vinden. Maar ik ben nog geen roestige spijker tegengekomen. We schuifelden op If Paradise Is Half As Nice regelrecht bij je ouders naar binnen, waar we inwoonden. De douche ingebouwd in een kast waar we stiekem samen douchten. Nu hebben we een hypothecair paradijs. Iedere kamer […]
Ze rijden door de donkere nacht van Lowlands naar huis. De muziek was soms goed, soms slecht, maar meestal ergens daartussenin. Maar dat geeft niet: ze hebben elkaar ontmoet. Hij zag haar of zij hem. In ieder geval drie dagen onafscheidelijk. Dik in de vijftig; dikke vijftigers op zoek naar hun verleden. ‘Ik weet het niet, hoor. Morgen hebben we […]
Ze pakt zijn hand. ‘We moeten hier weg.’ ‘Maar ik ben naakt.’ ‘Ik ook. Doet er niet toe, schaamte is ons aangeleerd. Weg uit deze schijnwereld: het paradijs bestaat niet. Geloof niet een man die zich de ene keer God, dan weer Jahweh of Allah noemt. Hij zit in onze hoofden. Het drogerende geloof, in de gedaante van een metaforische […]
