Lid sinds: 9 juli 2015 (42 dagen geleden voor het laatst geschreven)
Aantal stukjes: 2268 (gemiddeld 116 woorden per stukje)
Laat me niet ronddobberen op een kalm meertje. Een beetje naar links en dan weer naar rechts om tergend langzaam naar de oever te glijden. Uiteindelijk saai naar de bodem zakken zonder enige stroomversnelling van betekenis. Snijd nu eindelijk het peddelkoord door, want je kunt het toch alleen of met wie dan ook? Of maak een dubbele knoop en stap […]
Het derde rad aan de wagen zijn en dan nog wel in een bootje. ‘Die puistjes gaan later wel over.’ ‘Het gaat om je innerlijk, Pieter’ – hoe vaak moest ie dat nog aanhoren. ‘Steek die peddels wat dieper in het water, Pieter, je spettert. Straks roeien wij wel even.’ Dat straks komt maar niet en later nooit. Hij had […]
‘Peter, je was gisteren in de uitzending en vandaag is er een doorbraak in de zaak-Nancy B.’ ‘Nou ja, dat kun je wel zeggen, Humberto. De partner van Nancy, een ex-advocaat, heeft contact opgenomen met het slachtoffer. En het frappante is dat die eigenlijk toegeeft dat zij schuldig is.’ ‘Wie is die partner?’ ‘Je zult het niet geloven: Bram Moszkowicz. […]
Ze stond op een balkonnetje met een gietijzeren hekje en had hem met haar ogen geroepen. Samen brachten ze de nacht door. De volgende ochtend was ze verdwenen; hij zocht haar overal. Het balkonnetje en het gietijzeren hekje kon hij niet meer terugvinden. Geen foto, niets. Hij sneed haar beeltenis uit in een stukje hout. Het zeeschuim verdwijnt trager tussen […]
‘Peter, ik moet aan Lucia de B denken.’ ‘Nou ja, Humberto, Lucia’s onschuld heb ik als briljant misdaadverslaggever aangetoond. Nancy B is mogelijk schuldig. Het is al verdacht als je een deel van je naam geheimhoudt.’ ‘Zeker, Peter R.’ ‘Ze had een fascinatie voor vergif en in bedekte termen schreef ze hierover.’ ‘Hoe is ze met het slachtoffer in contact […]
Ik ren zo dicht mogelijk langs de kustlijn zonder natte voeten te krijgen. Het zeeschuim ontwijk ik met soms vreemde sprongen; een kinderlijk spelletje dat niet kinderachtig is. Aan de kust ben ik weer even kind. Een brede, getatoeëerde man rent me tegemoet. Hij heeft iets wat ik alleen maar in de koelkast heb: een sixpack. Hij gooit een plastic […]
Wat een gojibes-typetje is? Zij dus. Haar zoenen hebben een vreemde bijsmaak. ‘As we speak, zullen we wat gaan eten?’ vraagt ze terwijl ik niets zeg. ‘Oh my God,’ zegt ze als ze de menukaart van het strandpaviljoen bestudeert. ‘Awkward, dit is ongezond en zó 2016.’ Ik kijk naar de branding, het zeeschuim. ‘Hier hoort een lekker visje met een […]
‘Waarom zei je dat nou tegen Max, Ma? Ik heb een bult van een paar centimeter op mijn hoofd. En nog waren die ballen gortdroog. Ik mocht er niets van zeggen; het hele servies is nu aan gruzelementen. De juskom en de borden vlogen tegen de muur en de gehaktballen stuiterden op de grond. “Hijo de putta,” schold ze. Ja, […]
Alois viel uit de toon. Hij was ouder dan wij en studeerde antroposofie. Een geitenwollensokkentype. Hij was paranormaal begaafd, vond ie zelf. Wij draaiden een shaggie, maar Alois lurkte aan zijn hasjpijpje en at spacecake. Het was weer eens zo’n avond: de muziek was slecht, de meiden waren lelijk en dat ene stuk was niet te versieren; dus een slet. […]
‘Mijn moeder doet altijd een mespuntje cayennepeper door het gehakt.’ ‘O ja?’ ‘Wat doe je nou?’ ‘Paneermeel erdoor.’ ‘Nee, dat moet niet. Mijn moeder doet er stukjes in de melk geweekt witbrood door.’ ‘Heb jij niet iets beters te doen? Ga de tafel vast dekken.’ ‘Tijd zat. Mijn moeder laat de gehaktballen minstens dertig minuten sudderen. Bel anders mijn moeder […]
