Lid sinds: 9 juli 2015 (42 dagen geleden voor het laatst geschreven)
Aantal stukjes: 2268 (gemiddeld 116 woorden per stukje)
Ik moet de trein halen. Het is al laat. Hoe laat gaat de laatste? Ik ren, val over mijn loszittende veter. ‘Nee, deze gaat niet naar Amsterdam,’ zegt de conducteur. ‘Welke dan wel? Welk perron?’ vraag ik. Hij zwijgt, kijkt me zelfs niet aan. ‘Kom maar,’ zegt mijn ex-vriendin. ‘Ik weet waar onze trein vertrekt. Volg me, vertrouw me maar.’ […]
Het is vijf uur in de nacht. Het feest is voorbij. Hij herinnert zich de signeersessie. Hij weet nog dat het warm was in het schrijverscafé. Dat Connie onder een ventilator zat, maar dat d’r haar er niet anders uitzag. Ze gaf hem een paar schrijftips en veel drank. ‘Ik drink je onder de tafel,’ zei ze. En daar lag […]
‘Nee, ik zei: “Een paar veters.” En dan bedoel ik toch echt twee veters. Ik heb twee voeten en dus twee schoenen.’ ‘Ze zitten nu eenmaal per twee paar verpakt, meneer.’ ‘Verpakt? Noem je een papieren ringetje een verpakking? Haal dat stukje papier eraf, geef mij één paar, en bewaar het andere voor een volgende klant. Wel ervoor zorgen dat […]
Even overweegt hij het vetertje op haar rug snoeihard te strikken – zoals ze hem ooit heeft gedaan – als ze glimlachend vraagt: ‘Wil jij mijn bloesje even vastmaken?’ Ze verlaat het grote huis, voelt nog steeds die oude, koude, maar rijke hand op haar rug. ‘Ik moet vanavond weg. Mijn vriendin voelt zich niet goed,’ heeft ze ‘s morgens […]
‘Lieve Thea. Even een appje. Het is geweldig in Londen. Het doorbreekt een beetje de eenzaamheid sinds Jacques… Ik heb dat veterlaarsje van Vuitton dat ik in de P.C. Hooft niet kon scoren hier gekocht. So nice! Als Jacques dat ziet… Wel breek je hier je nek over de daklozen; erger nog dan in Amsterdam.’ ‘Lieve Marijke. Fijn dat je […]
Ik kom thuis, doe mijn jas uit, start de computer op, doe het licht aan en de tv. Het raampje zet ik op een kier met een ingenieuze constructie: een breed elastiek dat ik voor de deur heb opgeraapt (postbode Willem laat altijd de brede elastieken vallen, of gooit ze gewoon op de grond, dat kan ook), bevestig ik aan […]
‘Volgens mij is er nog best wat aan ons te doen.’ ‘Dat denk ik ook. Mag ik me even voorstellen? Ik ben Rechter.’ ‘Aangenaam, ik ben Linker.’ ‘Ik ben niets zonder linker,’ zegt Rechter.’ ‘Ik niets zonder rechter,’ zegt Linker. ‘Zomaar afgedankt. En jij, Rechter?’ ‘Een gaatje in mijn zool.’ ‘Jammer dat jij licht bent, Rechter. We passen niet bij […]
Hij strikt mij overal voor: Hansie, een mager scharminkel. Iedereen mijdt hem; hij heeft wratjes op zijn handen. Hij wordt heen en weer geslingerd als we gaan voetballen: ‘Nemen jullie Hansie maar.’ ‘Ze hebben me veter losgetrokken. Wil jij ‘m effe make? ik kan dat niet,’ vraagt hij mij en hij strekt zijn voet naar mij uit. Als we naar […]
‘Wat drinken, buurman?’ ‘Graag. Een bodempje, hoor.’ ‘Je zult wel geschrokken zijn. Hoe kwam dat nou?’ ‘Nou, dat kun je wel zeggen; die trap is glad.’ ‘Oei, wat ruik ik…?’ ‘O, dat is mijn aftershave. Nogal zwaar…’ ‘Drink je veel, buurman?’ ‘Nee, alleen bij bepaalde gelegenheden.’ ‘Zoals wat?’ ‘In het weekend. Doordeweeks hooguit als er een voetbalwedstrijd is op tv. […]
Door ambitie verdoofd voelt ze de klap door het glas niet. Het zijn andere capaciteiten – die voldoen aan het stereotiepe beeld – om door het glazen plafond te stoten dan kennis. Als de verdoving is uitgewerkt zijn de littekens zichtbaar. Maar beton is zwaarder dan glas. Heeft ze nu een keuze om wat eigenwaarde terug te krijgen? Ja, maar […]
