Lid sinds: 9 juli 2015 (42 dagen geleden voor het laatst geschreven)
Aantal stukjes: 2268 (gemiddeld 116 woorden per stukje)
De schutting vormde de grens tussen het vertrouwde schoolplein en het kwaad: een norse man met zware zwarte wenkbrauwen. Als je bal over de schutting ging, zag je ‘m nooit meer terug. Kinderen waren bang voor hem. ‘Jullie moeten de buurman met rust laten,’ zei de juffrouw. ‘Hij heeft veel meegemaakt.’ Een warme dag, begin mei. Ik rook het geïmpregneerde […]
Zwijgen, dat leek hem de beste keuze als je geen keuze hebt om iets te vergeten wat nooit vergeten mocht worden. Lager Weserlust in Bremen – nu een hotel, maar toen een getto voor dwangarbeiders – waar de luizen boven de vensterbank dansten. Uit strafkamp Farge kwam je niet of verminkt terug. Ik open het bureau. Nee, niet mijn, het […]
Als die rotoorlog er niet was geweest, wie was hij dan geworden? Is dat de enige zin van de oorlog: dat hij is wie hij is, wat hij niet weet? ‘Niet terugdenken, alleen maar vooruit.’ Gezegd door mensen die nooit nadachten. Een hoofd dat te vol is door denken, kun je onmogelijk door niet te denken leegmaken. En hoe zit […]
‘Ik zeg het: Sal Cohen, geboren en getogen in de Jodenbuurt. Een getto, waar de een na de ander werd opgepakt. Het begint gewoon opnieuw. Verdraagzaamheid van die moslims? Er is alleen maar haat, het is erin gefokt. Schrijft u dat maar gerust op.’ ‘Nou, meneer Cohen, dat is een gewaagde uitspraak. Het heeft tijd nodig.’ ‘Blinde Maupie…’ ‘Niet iedere […]
‘En, hoe gaat het met je?’ ‘Alsof ik drie xtc-pilletjes tegelijk heb ingenomen. Zo onwijs gaaf!’ ‘Oh…?’ ‘Armin van Buuren draaide aan één stuk door. Gewoon bizarrr!’ ‘Weet je écht zeker dat het goed met je gaat? Moet ik de zuster niet roepen?’ ‘Nee, hoorrr. Het was één grote trip. Oh my God, wat een operatie niet met je kan […]
Het kijken bij iedere klik van haar hakken houdt haar gevangen: mensen met pratende ogen staren haar aan, of doen dat door de vensters van haar eigen ogen. Onzeker zijn wordt nooit zeker. ‘Je had de sleutel van de medicijnkast met morfine, de sleutel… de sleutel…’ Als een mantra die echoot in haar hoofd. ‘Je hebt het toch niet gedaan […]
‘Na een paar glaasjes begon hij meestal te vertellen, zijn hart te luchten. Dat ie niet anders kon. Hij moest wel… voor ons. “Dat snap je toch wel?” vroeg ie altijd aan mijn moeder.’ ‘En wat zei je moeder dan?’ ‘Die knikte, meer niet. Bij ons werd er altijd geknikt. Niemand vertrouwde iemand. Zelfs niet op feestjes, dan werd er […]
In de hal is een gebedsruimte. Mensen die er behoefte aan hebben, kunnen hier troost vinden en bidden voor hun geliefden. En ik? Ik dring aan op euthanasie. Maar dat is hier als vloeken in de kerk. Lijden wordt afgedaan als ‘Gods wil’. ‘Nee, euthanasie is onbespreekbaar; we zijn een katholiek ziekenhuis,’ zegt de behandelend arts van mijn moeder. Zonder […]
‘Bereidt u zich maar op het ergste voor,’ had de dokter gezegd. De dood, want wat was er erger dan ‘het ergste’? Spelen en leren, je weet wat dat is. Fietsen en zwemmen verleer je nooit. Allemaal ervaringen. Hoe kon ze zich voorbereiden op iets onbekends als doodgaan? Ze heeft pijn, ja, maar dat heeft ze wel meer. Zou je […]
‘Gaat u maar lekker slapen. Met dit pilletje zal het zeker lukken. Voordat u het weet, is het bezoekuur.’ ‘Hoe is het met je?’ ‘Goed.’ ‘Geen pijn?’ ‘Pijn? Nee hoor, anders lag ik nu niet aan het strand. Wat is het hier mooi hè? Mick Jagger is hier ook; hij zong een liedje, speciaal voor mij. Aardig hè? Ik kreeg […]
