Schrijver
Han Maas
Lid sinds: 9 juli 2015 (43 dagen geleden voor het laatst geschreven)
Aantal stukjes: 2268 (gemiddeld 116 woorden per stukje)
Geschreven stukjes
30 november 2020 | 120w | 5 reacties
‘Geneert u zich maar niet hoor,’ zegt de langslopende man, ‘we hebben allemaal wel eens hoge nood, en als er geen pisbak in de buurt is, dan pak je gewoon een boom.’ ‘Nee,’ weerspreek ik hem, ‘dat ziet u verkeerd, daar is deze boom niet voor bedoeld.’ ‘Zien hoef ik het ook niet,’ lacht de man. ‘Trix plaste ertegenaan.’ ‘Trix? […]
27 november 2020 | 120w | 8 reacties
De heer Vreeswijk is in zijn ‘kruidnootjes’. Hij steekt een exemplaar achter zijn mondkapje; zelfs thuis, want je weet nooit aan welke virussen nicht Alida haar steunkousen heeft onderverhuurd. ‘Ja, ik ben verheugd, nicht Alida.’ ‘Maar de coronamaatregelen blijven gehandhaafd, Vreeswijk!’ ‘”Blijven van kracht” of “worden gehandhaafd”, nicht Alida.’ ‘Dus kan de surpriseavond met de buurtjes niet doorgaan, Vreeswijk.’ ‘Nou, […]
25 november 2020 | 120w | Geen reacties
‘Moet je daarom lachen?’ ‘Nee, natuurlijk niet. Nou ja…’ ‘Het was best traumatisch anders.’ ‘Je bent er toch wel overheen gekomen, haha.’ ‘Nu doe je het weer’ ‘Wat?’ ‘Lachen.’ ‘Elsbeth… kom op zeg.’ ‘Heb jij wel eens een mandarijn op je hoofd gehad? Kutpiet!’ ‘Nee, een kruidnoot in je oog, dat is prettig!’ ‘Heb jij dat dan gehad?’ ‘Ja, snoepgoed […]
25 november 2020 | 120w | Geen reacties
Er wordt je niets gebracht, je moet het zelf halen. Hij drukt op de bel. ‘Pa, ben je er nu al?’ ‘Ja, ik dacht…’ ‘Zet je hakken op het kleed, anders krijg ik strepen. “Jonathan! Opa is er.”’ ‘Zal ik dit cadeautje zelf geven? Ik zeg dat ik Sinterklaas tegenkwam en…’ ‘Nee, dan denkt ie toch dat het van jou […]
24 november 2020 | 120w | 8 reacties
‘Mensen begrijpen geen kruidnoot van kinderen.’ ‘U bedoelt waarschijnlijk pepernoot.’ ‘Nee, pepernoten vinden kinderen minder lekker, weet ik uit jarenlange ervaring.’ De conciërge leunt op zijn bezem en wijst naar de kast. ‘Daar staat mijn potje schmink. Ik deed het grondig hoor. Pieten met een witte nek zijn geen gezicht. De nu thuiswerkende ouders die je voorheen sporadisch op het […]
23 november 2020 | 120w | 18 reacties
Ze lopen in het laantje. Hun laantje. Het moet een zondag zijn geweest, want ze liepen er alleen op zondag. ‘Dat is geen kastanjeboom,’ beweert zij. Hij stribbelt wat tegen. Zij noemt wat kenmerken op en haalt haar gelijk. ‘En de eenden in de sloot zijn eerder groen dan blauw.’ Hij houdt een zakje onder haar neus en vraagt of […]
19 november 2020 | 120w | 6 reacties
‘De uien heb ik vorige week al geoogst.’ Hij zit in zijn boerenkiel op zijn hurken, passend in de rol waarvoor hij zichzelf gecast heeft. ‘Is het nu echt veel lekkerder?’ vraag ik. ‘Nee, ik zit voor niets op mijn hurken!’ Met moeite trekt hij een kromme wortel uit de grond. ‘Die worden niet verkocht in de supermarkt. “Geen gezicht,” […]
18 november 2020 | 120w | 6 reacties
Geïndoctrineerd door ouders; welk kind gelooft er nu niet? Instinctief heb je je twijfels, maar beloning maakt alles geloofwaardig. Zelfs toen mijn ouders zeiden dat ik juist niet meer moest geloven, geloofde ik hen niet. Ik had al maat 46. Je zag die wortel niet meer in mijn schoen terug. Soms trok ik ‘m aan met die wortel er nog […]
17 november 2020 | 120w | 10 reacties
‘Hoe is het gegaan?’ ‘Ik houd ermee op. Dit wordt toch niks.’ ‘Lukte het niet wat losser te zijn?’ ‘Ik had geen stropdas omgedaan, maar…’ ‘Ik bedoel jullie gesprek.’ ‘Er vielen stiltes. En als ik wat zei, werd ze kwaad.’ ‘Wat zei je dan?’ ‘Zij at kip, de botjes legde ze op een apart schoteltje. Ik lustte die wortel niet. […]
17 november 2020 | 120w | 9 reacties
‘Ik kon er niet opkomen terwijl ik die oranje dingen zo zag liggen. Dus wees ik ze maar aan. De groenteman vroeg of ik er een takje peterselie bij wilde. Zo aardig. Heb je dat nu ook dat je soms een naam niet meer weet? Soms hoor, niet altijd. En dan vooral van mensen. Die dingen stonden dus op toen […]