Lid sinds: 9 juli 2015 (43 dagen geleden voor het laatst geschreven)
Aantal stukjes: 2268 (gemiddeld 116 woorden per stukje)
‘Kijk, daar lag ik iedere dag.’ ‘Waar?’ ‘Hier, onder dat witte zonnescherm,’ zegt ze nog nagenietend. Ik zie veel zonneschermen en vooral mensen, een onnatuurlijk blauwe zee en hoge flatgebouwen. ‘Iedere dag 35 graden!’ ‘Ja, dat heb je op je ansichtkaart geschreven; bij dat getekende zonnetje.’ Ik wijs op de kaart die ik een dag na haar terugkomst heb ontvangen. […]
‘Vierentwintig euro en negenennegentig cent,’ zegt de verkoop-persoon van de boekwinkel. Ik moet lachen, want ik denk in een sketch van Van Kooten en De Bie te zijn beland. De persoon lijkt op een als vrouw verklede Wim de Bie. Het kan zomaar zijn dat deze persoon een x bij geslacht in zijn/haar/het paspoort laat zetten. Die ene cent onder […]
Behalve die ene keer dan, waarover ze nooit meer zouden praten. Vergeten door weg te stoppen, te vergelijken met anderen, want ieder huisje had immers zijn kruisje. Twee keer zestien jaar oude tieners, aan elkaar gekleefd en vergroeid tot een plakkerige veelvoud van middelbare leeftijd met dezelfde fiets. Zielsverwanten. Happend naar lucht in een benauwde omgeving waarin een midlifecrisis niet […]
Iedere dag vlees mag niet meer. Daarom bezoekt de heer Vreeswijk afwisselend de supermarkt en diverse slagerijen – buren en bekenden ontloop je zo het meest. Vandaag de ambachtelijke slager. Bij ambachtelijk denkt de heer Vreeswijk aan de boerderij waar hij met vader en moeder vakantie vierde. ‘Landelijk, die mestlucht,’ zei moeder altijd. Een meisje met zwarte nagellak legt cellofaantjes […]
Een achteruitkijkspiegel gebruik je om te zien wat er komen gaat. Maar is er geen sprake van een afremmende vooruitgang? Voordat je het ziet is alles ingehaald. Schillen en klieken werden van de rest gescheiden en waren voor de schillenboer. De zinken vuilnisbak werd twee keer in de week op de stoep gezet. De voddenman was ’s morgens duurzaam bezig […]
Ja, zo hoort het te zijn! De runderlever is heel dun van het sappige middenstuk gesneden. Ondanks dat zout niet zo best is, moet het absoluut hartig zijn. De spekjes kleven vanzelfsprekend aan de cellofaantjes. Gewoon met je vingers ervan afschrapen. Je wilt het zien noch horen. Een broodje halfom kan ook: lever en pekelvlees. Bekend is Sal Meijer, thans […]
Het is doorzichtig, maar zeker niet transparant. Een puntje van het cellofaan zit al een tijd los. Er is lucht bij gekomen: de inhoud is bedorven. Maar er wordt toch niet aan getornd. Niemand van zijn club durft het aan. Ze durven zelfs niet een verklede sprekende pop, zittend in een belachelijk hoge stoel, ergens in september aan het hoekje […]
Ze ziet eruit alsof je de verpakking nog moet verwijderen. Geen karton, maar een heel dun velletje cellofaan, zoals van een nieuwe laptop. Alles is strakgetrokken. Oneffenheden opgevuld. Overschotten weggesneden; waar je ook maar aan kunt denken… Haar gezwollen lippen laat ik met rust. Er gaat een rietje tussen, want ze moet veel drinken. De zoen op haar wang echoot […]
Om plakjes beleg van elkaar te scheiden, is tussen elke twee een cellofaantje gelegd dat weer in mijn vuilnisbak verdwijnt, in de zak die bij het restafval terechtkomt. Maar wordt dit materiaal dat zijn werk heeft gedaan zelf wel weer gescheiden? Vier appels in een plastic bakje met daaroverheen gespannen cellofaan, liggen ‘ontkleed’ in mijn fruitschaal. Een tube tandpasta is […]
‘Die kleine floppy’s zijn van je vaders camera, Vreeswijk.’ ‘Ach, weet je nog wel, in Scheveningen, nicht Alida…’ ‘Met dit kabeltje sluit je hem aan op je tv.’ ‘Gatsie, naar dode mensen kijken, Alida…’ ‘Daar leefden ze toch nog. Kijk, daar heb je mijn moeder. Haha, jouw zwembroek zakt af.’ ‘Hè, nicht Alida toch…’ ‘Je vader filmde wel héél vaak […]
