Lid sinds: 9 juli 2015 (43 dagen geleden voor het laatst geschreven)
Aantal stukjes: 2268 (gemiddeld 116 woorden per stukje)
‘Zo, dat is een dure fles.’ ‘Maakt niet uit, staat al op mijn declaratie. Stoor ik? Ben je aan het schrijven?’ ‘Nee, ik kijk naar Zomergasten. Kom binnen. Ik zie dat je wat dwarszit.’ ‘Die trut…’ ‘Welke trut?’ ‘Een gemeenteraadslid. Nog wel van mijn partij. Ben ik net bezig met de Sinterklaasintocht, en…’ ‘Nu al? Het is nog…’ ‘Onderbreek me […]
‘Heeft u uw declaratie wel ingescand, meneer Vreeswijk?’ ‘Jazeker heb ik die gescand.’ ‘En door wie was u doorverwezen?’ ‘Ik ben verwezen door mijn huisarts. Wilt u niet steeds contamineren, mevrouw?’ ‘Pardon, contamineren…?’ ‘Als u zegt “door wie was u doorverwezen”, dan zegt u feitelijk “door wie was u doordoorgestuurd”, begrijpt u?’ ‘Nee. Maar inmiddels heb ik het uitgeprinte exemplaar […]
Ooit ontvang je mijn declaratie. Onder de streep een getal in onbekende valuta. De balans van wat verloren is gegaan, de liefdevolle mensen die ik ben kwijtgeraakt en mijn zegeningen. Mooie uren zijn niet in geld uit te drukken. Gepasseerde dagen zijn zo onzichtbaar vervaagd dat ze niet bij elkaar op te tellen zijn. Het enige wat je hoeft te […]
Och, mevrouw Borst, u heeft het gered. U bent aan de andere kant van de brug over troebel water aangekomen. In uw haar een met liefde door uw zoon geschonken pluim. Hoe het daar is? Zelfs meneer Alzheimer weet het niet. Dat mag ook niet. Pak hem terug en laat hem in onzekerheid en in onwetendheid achter. Dat is zijn […]
‘Wat is er, Vreeswijk? Waarom hinkel je?’ ‘Moet je zien!’ ‘Haha. Moet je maar geen sandalen dragen.’ ‘Ze kunnen de troep van hun hond toch opruimen? Helemaal als hij aan de diarree is. Die lui zijn van het allerlaagste allooi, buurman. Kijk nou, m’n tenen… ‘Ach, goed tegen de kalknagels, Vreeswijk.’ Wat moet ik nou? Alleen de wasmachine aanzetten voor […]
Strak in het pak en goed gekuifd presenteert Margriet van der Linden iedere werkdag haar talkshow M. Ze praat vlot en is zeker journalistiek niet van het laagste allooi. Toch krijgt ze ‘van die dingetjes’. Ze staat te veel achter haar kraampje roze waar te verkopen. Telkens denk ik: daar komt ie. ‘James Bond moet een donkere man zijn,’ werd […]
Slapsticks, kan ik er nog om lachen? Ja, zeker als ik naar de mimiek van Laurel en Hardy of Charlie Chaplin kijk. ‘Niet met de deuren slaan,’ zong Hetty Blok in Ja zuster, nee zuster. Daar had John Lanting geen boodschap aan. De holle deuren van het wiebelende decor vlogen zowat uit de sponningen. Broeken op de enkels… Lachen! Humor […]
Ik zocht overal, maar ik kon niets vinden. Misschien had ik haar moeten geloven toen ze zei: ‘Ik steek niets onder stoelen of banken.’ Als iemand in een kwaad daglicht wordt gesteld, moet er ook een goed daglicht zijn. Ik had die mensen niet moeten geloven die zeiden dat haar handelwijze haar geen windeieren had gelegd. Dat mensen van het […]
Een bontmuts verpest d’r haar; het is koud in Gstaad. De ramen van hun chalet zijn ondanks de verwarming beslagen. Mensen lopen met ski’s op hun schouders richting skipiste. Wat een onderneming! In een hoek staan haar geslepen ski’s die ze pas twee keer heeft gebruikt. Om aan de après-ski mee te doen hoef je niet per se eerst geskied […]
Ik had net een column geschreven om niet te plaatsen toen Michiel Romeyn en Kamagurka het in een tv-programma over de vertrutting hadden. Dat je niets meer mag of kan zeggen wat vroeger satire was. Soms leuk, soms wrang. ‘Ook aan ernst zijn grenzen gebonden die door humor overschreden kunnen worden,’ volgens Kamagurka. ‘Oboema de witte neger, kan niet meer,’ […]
