Lid sinds: 9 juli 2015 (42 dagen geleden voor het laatst geschreven)
Aantal stukjes: 2268 (gemiddeld 116 woorden per stukje)
‘Waarom lig je zo ver bij me vandaan?’ ‘O… gewoon…’ ‘Wil je mijn rug even insmeren?’ ‘Ja, dat is goed.’ ‘Mag wel wat harder hoor!’ ‘Ja, tuurlijk.’ ‘Waarom doe je je overhemd niet uit? Het is bloedheet.’ ‘Ik verbrand nogal snel.’ ‘Dan smeer ik jou toch ook even in!’ ‘Dat wil ik niet, Linda.’ ‘Vind je me niet leuk?’ ‘Jawel. […]
Op zijn buik slapen of op zijn rug… het deed altijd pijn. Pieter was allang blij dat hij weer weg was: Willem, zijn begeleider. Willem was aardig totdat hij “lief” werd. Door zijn pyjamajasje voelde Pieter de littekens op zijn armen. De verlossende heerlijke pijn die hij zichzelf had aangedaan mocht niemand zien. ‘Wees blij dat iemand lief voor je […]
Een kakofonie van stemmen in zijn hoofd wil hem voor het laatst over dat bruggetje laten lopen. Langs die dikke eik waarmee hij is opgegroeid. Of andersom. Hij staat voor de witte streep en kijkt naar de geleiderail, niet naar de mensen op het perron, anders kijken ze ook naar hem. Hij haat elektriciteit; zo vaak al een schok gehad […]
Hij is de leider van een miserabel groepje stropoppen dat als je niet uitkijkt een hele aanhang kan worden. Je mag nooit op iemands uiterlijk afgaan, maar dat is nu juist wat hij zelf doet. Een door waterstofperoxide aangetaste stropop die zijn elf stellingen tegen een schuurtje timmert: zijn hervormingen, die alleen maar afstotend zijn en nooit aantrekken, behalve dan […]
‘Ga weg,’ schreeuw ik tegen de duiven op mijn zonnescherm. Dat doen ze wel, maar na een paar minuten zijn ze er weer. Dat gaat zo dagenlang door. Als het regent misschien wel zielig om ze weg te jagen, maar mijn hele balkon zit onder. Ik maak een stropopje met aluminiumfolie eromheen… Helpt niet, ze gaan gezellig naast het popje […]
Het beeld is vaag, van een kind dat te jong was om het zich helemaal te herinneren. Maar juist dat ene beeld dat als door een diaprojector wordt scherpgesteld ziet hij altijd. Dat van zijn opa tussen de strobalen en de mof aan wie hij de benzine niet wilde afstaan. Hij hoort zijn opa schreeuwen. En die lucht vergeet hij […]
Tinus is meer een stropop omhuld door een lap stof dan een teddybeer. Hij heeft geen ogen en uit zijn oren komt stro zoals haar bij een oude man. Tinus ruikt naar andere tijden en hij wordt kleiner naarmate ik ouder word. Mooi door lelijkheid, tijden zoals de oorlog doorstaan toen ik er nog niet was. Hij was van moeder, […]
Uit gewoonte zette zij het vaasje al op het aanrecht nog voordat hij het wekelijkse bloemetje voor dat vaasje kocht. Zij zei niets, en hij ook niet als ze van de kapper kwam. Maar bij hem weggaan, juist voor zijn pensioen…? De producten van hun huwelijksplicht hadden de kant van hun moeder gekozen. Met Vaderdag kwamen ze langs om weer […]
‘Wacht even, strijkbout…?’ ‘Ja, Maurits vindt het belangrijk om er goed uit te zien. Camiel ook. Zelf strijken hoort bij de discipline. ‘Wat gebeurde er toen?’ ‘Je zult het niet geloven. Ik liet de strijkbout bijna vallen. Dat beeld begon tegen mij te praten.’ ‘Welk beeld, Dafne?’ ‘Dat grote Christusbeeld op die berg.’ ‘O, en wat zei hij?’ ‘“Hardlopen is […]
‘De stof goed straktrekken,’ zegt mijn moeder. De oude ijzeren strijkplank piept maar is oerdegelijk. Ik kijk naar haar stoel en hoor haar zwaar ademhalen. ‘Geef mij maar m’n oude, zware strijkbout. Zo’n lichtgewicht strijkijzer met stoom en lampje aan, lampje uit… Waardeloos! Als je slim bent hang je je overhemden in de badkamer als je gaat douchen; zijn ze […]
