Lid sinds: 9 juli 2015 (43 dagen geleden voor het laatst geschreven)
Aantal stukjes: 2268 (gemiddeld 116 woorden per stukje)
Hij is al jaren niet goed, maar zij is plotseling niet lekker. Eet opeens rare dingen waarvan hij de namen niet kan verstaan omdat zij ze niet kan uitspreken. Och, wat genoten ze tot voor kort van dat borreltje voor het eten. Hij een jonge klare, zij een citroentje met suiker. Stamppot met een kuiltje jus, een speklapje erbij? Droogpruimen, […]
‘Hi guys! How’s life? Terug van vakantie? Ik was dit jaar niet op Ibi maar op Vlie. Nice! Maar na al die shotjes ben ik nu weer toe aan iets gezonds: yoghurt! Ook goed tegen de branderigheid, if you know what I mean. Natuurlijk van dit merk, rechtsboven in beeld. But, have I got news for you! Dit is nieuw. […]
‘Taal verandert,’ zegt taalapostel de Taalunie. Maar hen verandert zelf de taal. Hoewel adviserend, leest het als een epistel. Heb ik een persoon net uitgelegd dat hun/hen als onderwerp uitgesloten is of ik moet daar alweer op terugkomen. En zij en hij worden non-binair vervangen door die of hen: ‘We ontvangen Bo Lelieveld. Die is hier vandaag voor het eerst.’ […]
Aan het eind van het epistel van de gemeente weet ik waar het over gaat, of liever gezegd waar ze heen willen. ‘Het werk wordt door de gemeente uitgevoerd…’ Het gedrocht staat in zijn geheel in de lijdende vorm. En dat is lijden… Van het bedrijvende ‘de gemeente voert het werk uit’ is geen sprake. Onderwerp en lijdend voorwerp verwisselen […]
Voor het gaatje in de schutting staat Hendrik de tuinkabouter, ernaast ligt een bal. Voor de zoveelste keer in zijn tuin beland. Dat ettertje van hiernaast wacht er maar even op. Een koud borreltje op tafel, de tuinstoel in de ligstand. Uit zijn zak haalt hij een zakdoek die nog wel kan. Hij knoopt de punten, zo is ie beschermd […]
Een oude man beweert in het legendarische programma Showroom van de NCRV dat er nooit mensen op de maan zijn geweest: ‘Dat bestaat niet.’ ‘Vogeltjes in de lucht, mensen op aarde.’ Een vrouw in hetzelfde programma beweert dat er in de omgeving van haar huis kabouters zich aan haar vertonen. Maar kabouters zijn niet vrolijk. De man en de vrouw […]
‘Moet je kijken, de gaten van de keilbouten zie je nog in de bomen. Dat ze niet dood zijn gegaan.’ ‘Ze hebben pa overleefd. Jij bent een keer van die schommel gevallen. Weet je nog?’ ‘Gas en licht zijn afgesloten. Wil je nog een laatste keer door het huis lopen?’ ‘Nee, laten we de deur maar achter ons dichttrekken – […]
‘Neen, nicht Alida, ik heb er niets mee.’ ‘Het lijkt me wel gezellig, Vreeswijk.’ ‘Gezellig? De hele dag naar die vunzige grijns van zo’n tuinkabouter kijken?’ ‘Nou, je hebt in ieder geval aanspraak.’ ‘Aanspraak? Je gaat toch niet tegen een stenen pop kletsen, Alida?’ ‘Wat doe ik nu dan? – sommige mensen praten met kabouters in het bos.’ ‘Kabouters bestaan […]
‘Ben ik nu eindelijk aan de beurt? Zag u mij over het hoofd soms?’ ‘Mevrouw… ik ben zelf ook klein. Wat kan ik voor u doen?’ ‘Persoon! De tuinkabouters…’ ‘Zegt u het maar.’ ‘Nee, zegt u het maar.’ ‘Wat moet ik over tuinkabouters zeggen?’ ‘Kijk eens goed naar ze. Wat ziet u dan?’ ‘Tuinkabouters. Wat zou ik verder nog moeten […]
De een noemde hem een zwerver, de ander landloper. Iedereen mocht hem, behalve de brommende dienstklopper met die snor. Bij elk geveinsd vergrijp wachtte hij in het veld om de landloper met een hooiberg als vaste verblijfplaats in ‘het gevang’ te gooien. Tenminste, als hij de goedhartige man te pakken kreeg: ‘Ik krijg je nog wel, mannetje!’ Voor hem was […]
