Lid sinds: 5 augustus 2015 (45 dagen geleden voor het laatst geschreven)
Aantal stukjes: 1653 (gemiddeld 119 woorden per stukje)
Biografie:
Nee, dat mag niet. Nee, niet aankomen. Ik kruip op mijn knietjes door de kamer. Mij krijgt ze niet klein. Wat heb ik nu gezegd? Niet aankomen. Ik trek me langzaam omhoog aan de tafelpoot. Mijn knuistjes omklemmen het tafelblad. Wel verdorie, wat heb ik nu gezegd. Afblijven. Ik waag een nieuwe poging. Het gaat me steeds makkelijker af. En […]
Zweet, zweet van zeep. Zoekt zwoel zalige zult. Zwoegend door zware zeurderige regen van zwavel. Zittend in een zijspan van zeem, zwalkt de zwerver zout en zwijgzaam door zijn zwevend bestaan. Als een zouaaf die zweert bij oorlog zingt hij over zoete zever. Zotheid is hem naar het hoofd gestegen. Zwak zwijkt hij uit. Voor zevenenzestig zwanen die zwetsen uit […]
Ik glij uit Over bloed Gemorst Uit een lichaam Een zeperd Languit op mijn kont Land ik Op grond Tussen lijken Over lijken Gevloerd Ongepast Ik geloof Zegt de gek Niet met opzet Maar in waanzin Kortsluiting In een hoofd Vijftien jaar oud Gerekruteerd Voor een goede zaak Op leven en dood Voor een betere wereld In de hemel Wie […]
De man sliste hevig. Zo hevig dat de omstanders altijd onnoemelijk moesten lachen. Zijn spraak ging nogal gepaard met flinke consumptie. De omstanders stonden altijd op ruime afstand om hem heen geparkeerd. Dan konden ze tenminste dubbel lachen. Het as erkelijk aar een komisch gezicht. De man had ook nog eens een prachtig beroep. Koerier van een koets in Amsterdam. […]
Hans krabt zijn rug. Er springen wat kleine beestjes weg. Haast onzichtbaar. Het stemt Hans in ieder geval diep tevreden, want hij draait zich nog eens gemoedelijk om. Met een luide piepende geeuw. De kachel brandt in huis. Het warme vuur maakt slaperig. Al snel valt Hans in een diepe coma. Hij ligt nu op zijn zij met de kin […]
Het is steenkoud. We nemen het buitenschip. Zelfs de kaarsen aan de wand bibberen van de kou; als ik de vlammen moet geloven. Ze dansen in oranje blauw, waarbij het oranje het blauw omvat. De zondagse kleren zitten niet lekker. Een korte broek dat kan nog net, zo laat mijn vader mij geloven. Ik stop mijn hemd wat dieper in […]
Ik kijk uit mijn raam Bruin, blauw, zalm en oranje Een herfstige chaos zonder franje Bladeren bijna dood, sterven langzaam Geworteld in de koude grond Houdt een boom zich rechtop Zacht wiegt wind zijn takkenkop Noot spuwt zuurstof, heel gezond Groen gras blinkt plastic strak Tafel, stoelen, bankjes vol mos Vogels zijn gevlogen, allen los Uitgezonderd mussen op het dak […]
Gabriel zit in een kano en houdt de oever van de Okavanga goed in de gaten. Hij voelt zich bespied door in- en uitheemse ogen. Zijn vakantie zit vol toeristen en enge beesten. Aanvankelijk dacht hij veilig in de boot te zitten. De inboorling die de kano peddelde met een grote stok wist wat hij deed en oogde zelfverzekerd en […]
Een schaaltje bananenschillen, met zorg geconserveerd. Het gipsen hoofd van Yreia, gezondheidsgodin (miniatuur). Pakje kauwgom, Stimorol. Drie kleine schaaltjes met bloemenblaadjes. Een vreemd insect in een glazen flesje, dood. Een klein Eiffeltorentje, naast een toren uit Pisa, scheef. Een plastic piramide, transparant, met daarin een kleine globe, moeder Aarde. Een luciferdoosje. Kurkentrekker. Puntenslijper. Pennenbakje. Olifantje van hoorn. Nietszeggende boeken. Klein […]
Ogen die priemen. Wie kent ze niet? Vooral donkere en hele helle blauwe kunnen dat. Priemen in de zin van intens observeren, maar ook in de zin van oordelen, veroordelen. De hel blauwe ogen zijn zo mooi en lief dat deze binnen de eerste categorie vallen. Je kunt er zelfs verliefd op worden. Dan worden ze in plaats van helblauw […]
