Lid sinds: 5 augustus 2015 (46 dagen geleden voor het laatst geschreven)
Aantal stukjes: 1653 (gemiddeld 119 woorden per stukje)
Biografie:
Eindelijk te pakken. Titel Pronkjuweel. Een lange weg. Maar wel heel mooi. Geplaveid? Neu. Keihard gebikkeld. Als kiezelkeike begonnen. Flink opgepoetst, de kantjes. Was ook wel nodig. Ik zag er niet uit. Grijs. Tot diep onder mijn leden. Arme ik. Benne gek? Ben er toch mooi gekomen. Op het kattenloopje. Gewoon een beetje heupwiegen op hoge hakken en voilà. Niks […]
Enneh … nog geshined? Ik? Je kijkt teveel televisie. Televisie? Zo old school. Ik heb wel wat beters te doen. Zoals? Ontwikkelen. Ontwikkelen? Een nieuwe hobby? Nee, hoezo? Ontwikkelen in een donkere kamer? Hee, ik heet niet Damokles? Hoe dan, Frederik misschien? Nee, gewoon Otto. Van de winkel? Nee, Janssen. Oh, maar wat ontwikkel je dan? Mezelf. Jezelf? Is dat […]
Te laat. Hij is weer eens te laat. Kan de studio niet vinden. Of hij verkiest de studio niet te vinden. Hoe later de avond hoe schoner het volk. Vuile handen heeft hij niet. Wel verloren. Van zijn eigen partij. Volgens zijn eigen partij. Chagrijnig is ie ook. En nu moet hij ook nog aan tafel zitten met een aap. […]
Gefascineerd door het bijzondere kerkhof van Venlo, een soort Limburgs ‘Vader van Stoel’, maar dan zonder beroemdheden, volg ik de weg naar het graf van mijn broer. De plek waar hij wenste begraven te worden. Zomaar een plek. Want niemand bepaalt van te voren in Venlo waar ie komt te liggen. Gewoon achteraan sluiten, zeggen ze dan. Gefascineerd door de […]
Het beroemdste kerkhof van Nederland ligt in Stramproy. Jammer alleen dat bijna niemand het kent in het buitenland. Beroemd zijn is daarmee gebombardeerd tot betrekkelijk of subjectief, gezien vanuit de omtrek van een subject waabij de lucht zo nu en dan betrekt. Het kerkhof is niet altijd geopend. Sterker nog, het is vaker dicht dan open. Waarom? De doden hebben […]
Daar staat ze voor het raam. In volle bloei. Telkens flikt ze het weer. Ik loop naar buiten en steek mijn neus in haar bloesem. Snuif de geur diep op. Streel haar bladeren lief. Ze glijden zachtjes door mijn hand. Mijn eigenste grafmonument laat nooit het leven. Mijn mams, nu reeds 48 jaar dood. Zoveel jaren mis ik haar al. […]
Grafmonumentaal leg ik alle woorden plat. Ze zijn immers toch al dood. Een paar hinken nog op een been. Maar dat is alleen maar een kwestie van tijd. De schreven houden ook hen niet tegen. Komma’s zullen punten worden en het uitroepteken wellicht nog een keer hard schreeuwen. En dan? Dan is het gedaan. De geschriften gesloten de boeken dicht […]
Fons Frons fronst zijn wenkbrauwen. Wat hij voor zich ziet overtreft zijn stoutste gedachten. Zoals bijvoorbeeld zijn buurvrouw die altijd in evakostuum stofzuigt, om drie uur in de nacht. Of nog erger, de overbuurman die slaapwandelt op zijn linkerslaap en altijd in de goot van de burgemeester, drie straten verderop. Bizar gewoon. Gewoon bizar. Het fronsen neemt inmiddels bij Fons […]
Ik heb stevig de onomatopee in. Mijn oren kleuren oranje. Van wortel niet van voetbal. Niets wil ik meer horen. Nummer elf gebannen. Ik wil alleen nog naam maken. Van alles en nog wat. Pritlbuusniek bijvoorbeeld. Prachtig toch? Maar welke rare vogel maakt nu dit geluid? Precies ja. De Pritlbuusniek uit Kamtjatka. Je moet het maar weten. Vooruit. Nog eentje. […]
Champagne en wijn. Brood lust geen bier. Te flauw mogelijk. En toch, ik geloof het niet. Brood lust alles. Niet voor niets is brood soms wit, soms, bruin. Bepoteld met krenten of zaden. Gevarieerd met veel vitamientjes. Champagne en wijn het zijn toch heerlijke producten. Ik lust er wel pap van. En toch, er zijn mensen die er niets om […]
