Lid sinds: 5 augustus 2015 (46 dagen geleden voor het laatst geschreven)
Aantal stukjes: 1653 (gemiddeld 119 woorden per stukje)
Biografie:
Ik speel cellofaan. Al jarenlang. Het koste aanvankelijk best veel moeite. Ik ben op zeer jonge leeftijd begonnen. Gelukkig maar. Anders had ik lang niet zo ver gestaan als nu. Ja staan. Zittend is het haast onmogelijk om cellofaan te spelen. Dan blijft het plastic namelijk veel te snel aan de strijkstok hangen. Het klinkt dan van geen meter. Onlangs […]
Geen gebergte zo mooi als dat van de Alpen. Alpengbirge alleen al klinkt zo mooi. Mijn richtige Alpenseele bloeit altijd zodra ik de Alpen ontwaar. Eerst de voeten bij Garmisch in Beieren en dan langzaam omhoog naar de enkels, knieën und so weiter. Heidi en Peter en opa en de complete familie Von Trapp komen mij entwieder. De zon begint […]
Deze bloemlezing gaat over bloem. Over tarwe- en patentbloem. Beiden zijn patent overigens. Edoch er is ook verschil. Beiden worden gemaakt van de tarwekorrel. Die bestaat uit grofweg drie onderdelen: zemel, kiem en meellichaam. Dat laatste is “het witte poeder” dat je ziet als je tarwe met een vijzel fijnwrijft. Het witte poeder dat bloem heet, bestaat uit twee delen: […]
Dap, dapper, dapst. Het zou toch een werkwoord verdienen. Dapper. Dapper zijn. Het bestaat. Wie gaat er dan toch over woorden? De werkwoorden. Die zijn het mooist. Zelfstandig naamwoorden. Prachtig toch? Alsof je het met iemand anders kan? Naamwoorden. Nee werkwoorden moeten we. Werkverwoorden mag ook. Het is maar hoe je het bekijkt. Dap, dapper of dapst. Dabben bestaat al. […]
Ik heb er een enorme hekel aan. Aan mensen ja. Aan alle soorten ook nog eens. Er schijnen namelijk meerdere soorten te zijn. En ze manifesteren zich bijna allemaal bezittelijk. OSM. Ik bedoel maar. Nee, geef mij maar de dieren. Die maken geen onderscheid in soort. Lachen als een kleine Schnautzer een Sint Bernhard besnuffeld en bespringt. Dope zeg ik […]
Met mijn pen penseel ik duizend kleuren in een bont manifest. Het is feest op papier en dat laat men weten. Met handgeklap word ik aangemoedigd. Ik voel het tot diep in mijn schoenen waar tenen de jubel vieren. Het is ook niets niets om zo fris en fruitig ins Blaue hinein te penselen. Het doet me dan ook deugd […]
Walgelijk. Dat is het woord wat mij te binnen schiet. Ik zie ook alleen maar rare bollen met uitsteeksels voor me. Alsof ik in een foute Disneyfilm aanbeland ben. Wat een woord, aanbelanden. Bestaat dat echt? En anders bij deze. De bollen achtervolgen me en willen nestelen. Razend intelligent zijn ze. Bijna net zo slim als ik. Maar gelukkig is […]
Ik houd me vast aan de plooien van mijn moeder. Bang duw ik ook mijn neus erin. Ik wil verdwijnen en liefst voor lang. Totdat alles over is. Was dat maar waar. Zelfs mams kan het niet aan. Al jaren niet. En nu komt dit er nog bij. Mijn neus tussen haar plooien. En waar moet zij dan schuilen? Barok […]
Ik heb een brokje in mijn keel. Gebeurt me niet zo vaak. Samen zijn is niet zo mijn ding. Maar hee, met de drie W’s komt dat driedubbel binnen. Wibi op piano, Waylon met country kopstem en Willeke, ja Willeke, broos, heel broos met kleine waarheid. Of ik het brokje binnen kon houden? Net. Maar het scheelde niet veel. En […]
Een bijzonder verhaal. Opa Niek is niet meer. Mogen de goden hem gunstig gezind zijn. Hoewel? Opa Niek had eigenlijk niets met goden. Hij vond eerder dat hij zelf een god was. Maar wel een god van lik me het vestje. Een oude vermoeide god. Geen geile jonge. Geil was opa daarentegen wel. Maar dan meer in de overdrachtelijke zin. […]
