Lid sinds: 16 december 2012 (39 dagen geleden voor het laatst geschreven)
Aantal stukjes: 624 (gemiddeld 119 woorden per stukje)
Biografie:
De ansichtkaart is voorgoed verbonden met het melancholiek gezongen liedje van Wim Sonneveld. De ouderen onder ons kunnen het vast meezingen, of minstens neuriën: “Thuis heb ik nog een ansichtkaart, waarop een kerk, een kar met paard…” Het was het lied waarvan mijn vader altijd tranen in zijn ogen kreeg, hij zag dan vast zijn geboortedorp voor zich. Ik herinner […]
Soms kwamen we elkaar tegen. In de kerk, verbouwd tot supermarkt. Nou ja, verbouwd… onze winkelkarretjes hotsten en botsten over de grafstenen. Alles dat in die wagentjes lag, was anders. Zij kochten wit fabrieksbrood, ik volkoren versgebakken brood; zij houdbare melk, ik biologische; zij jonge kaas met cellofaan eromheen, ik een punt boerenbelegen. Verder zaten zij vanaf 11 uur buiten, […]
Na het plotselinge overlijden van mijn moeder, en kort daarop mijn vader, voelde ik me een tijd sterker dan ooit. Ik regelde van alles, en beleefde die tijd heel bewust, dankbaar voor de mensen die met me meeleefden. Verrassend vond ik vooral dat ik doorging met leven, iets wat ik me vooraf nooit kon voorstellen. Het leven daarbuiten bestond verder […]
Schrijven is nogal veranderd. Toen ik het eindverslag van mijn opleiding maakte, deed ik dat op een typemachine. Ik voelde me heel modern. Het was een electrische, die de laatste paar letters (woorden?) op verzoek wiste. In mijn eerste echte baan moest ik in mijn inwerktijd verplicht aan de slag met een computer. Als je thuis wilde werken, moest je […]
Alle papieren liggen uitgespreid op tafel. Aan mij de taak om er een lijst van te maken. Dan weten we definitief hoeveel mensen er gaan komen op haar feestje. Lief wordt zestig jaar, net zoveel mensen als er ongeveer bij zullen zijn. Ze vindt het spannend en kijkt er naar uit. Ruim vijf jaar geleden zat ik ook een gastenlijst […]
Voor een moeder van jonge kinderen is het pretpark een must. Nu heb ik geen auto, dus de reis erheen gaat per openbaar vervoer. Om een mij onbekende reden liggen die parken nooit dichtbij een treinstation, Er moet altijd minstens een half uur worden gebust. Dan begint de ellende. De oudste begint met spugen, wat haar broertje geestdriftig kopieert. De […]
Soms heeft een mens een officieel etiket nodig om te weten wat er aan de hand is. Dat stempel wordt gegeven door diverse deskundigen. Die professionals zijn het niet altijd met elkaar eens. Waar mijn psychiater waarschuwt dat ik vooral niet te snel aan het werk moet gaan, zegt de UWV-arbeidsdeskundige dat ik best voor vijftig procent kan werken. Zoals […]
Hij was al aardig op leeftijd, mijn vader, toen hij werd opgenomen voor een flinke operatie. Bij een routine-controle van zijn hart bleek er een zwakke plek in zijn buikslagader te zitten. Dat moest verholpen worden. Als zo’n ader springt, betekent dat namelijk een wisse dood. En dus volgde -volgens de wetten in de praktijk van de gezondheidszorg- nog een […]
Het eerste kindje kwam vijf weken te vroeg. Gelukkig was Lief op tijd gestopt met werken. In haar verlofweek klaagde ze dat het zo ‘anders’ voelde. Zij had het wat genegeerd. Totdat ze op haar werk gebeld werd: of ze snel naar huis kon komen. Ze arriveerde net op tijd in het ziekenhuis, en werd enigszins verdrongen door medisch noodzakelijk […]
Mijn leven is in Breda begonnen. Later ben ik naar Tilburg verhuisd. Twintiig kilometer verderop, mét universiteit. Er heerst rivaliteit tussen Breda en Tilburg. Zo worden Tilburgers ‘kruikenzeikers’ genoemd. Dat waren ze in de 17e eeuw letterlijk, omdat ze als bewoners van een textielstad met hun urine wol schoonmaakten. Inmiddels is het een carnavaleske geuzennaam geworden. Ik heb aardig moeten […]
