Lid sinds: 16 december 2012 (39 dagen geleden voor het laatst geschreven)
Aantal stukjes: 624 (gemiddeld 119 woorden per stukje)
Biografie:
Ik vind het jammer. Ik kan er niet mee uit de voeten, en dat valt me tegen. Vooral van mezelf, natuurlijk. De strenge stemmen zijn onmiddellijk hoorbaar: “Je bent dom”, “Je kunt het niet”, “Loser”. Ik probeer ze te negeren. Ooit deed ik een begeleide fantasie-oefening. Ik verbeeldde me dat ik op reis was, en een groot rotsblok me de […]
Eten, drinken en slapen zijn noodzakelijk om te overleven, veiligheidsgevoelens staan op nummer twee. Dan volgt de behoefte om ergens bij te horen. Deze zogenaamde ‘need tot belong’ is aangeboren. Het is wel verschillend per cultuur en persoon hoeveel een mens ervan nodig heeft. Vroeger was mijn ‘erbij horen’ vanzelfsprekend, en vooral vertaald naar de sfeer binnenshuis, het spelen met […]
Henk is al jaren onze vaste klusjesman. Ooit verzuchtte ik bij Elise, zijn vrouw en een goede vriendin van mij, dat ik veel klussen te doen had, maar geen klusser kende. Haar ogen gingen twinkelen: daags ervoor had Henk besloten zijn handige handen te gaan verzilveren in een klussenbedrijfje. Hij kan echt alles: legt een nieuwe laminaatvloer, verft de keukenmuren, […]
Voordat hij officieel is aangesteld, heeft hij al de nodige wapenfeiten op zijn naam staan. Ik vrees met grote vreze voor zijn hand in de buurt van de beroemde rode knop. Ook al schreeuwde hij tijdens de verkiezingen natuurlijk harder om maar indruk te maken, ik vind hem behoorlijk eng. Ik proef een drift in hem, die ik niet gepast […]
Mijn broer kan het nog: de eerste zinnen van de Odyssee citeren volgens het metrum van dactylische hexameters: Ἄνδρα μοι ἔννεπε, etcetera. Ik ben ruim twee jaar jonger dan hij, maar weet dat nauwelijks meer. Waar is al die kennis gebleven? Ooit hoorde ik dat iemand die goed was in het vak Grieks ook goed was in wiskunde. Dat ging […]
Eerlijk gezegd verwachtte ik er niet veel van. Hij was duidelijk gestuurd door zijn trajectbegeleider. Maar goed, het welzijnswerk kan niet zonder vrijwilligers. Ayoub oogde als de branieschopper die ik me had voorgesteld, maar wilde graag komen helpen in ons wijkcafé. In de maanden die volgden kreeg ik een beeld van zijn leven. Vroeger had hij schijt aan school gehad, […]
Zoeken is van alle tijden. Zo is er de odyssee, de queeste, en de totem. Zoektochten als levensvervulling. Om iets te vinden dat je verloren bent. Het levert prachtige verhalen op. In de jaren zeventig begon de zoektocht naar het Zelf. Geen reis naar verre oorden, maar eentje waarin je in jezelf duikt. En je eigen schatten kunt vinden. Soms […]
Een bleekneusje, dat was ik. Ik had regelmatig bloedarmoede, en was een zeurpiet met eten. Nog kan ik van binnenuit navoelen hoe het is om met lange tanden te eten. Mijn ouders schakelden uit wanhoop de huisarts in als plaatsvervangend Gezagvoerder op aarde. Hij adviseerde vriendelijk maar beslist dat ik meer groenten moest eten. Soms maakte ik er ook gebruik […]
Vrij snel vind ik de fiets van mijn dochter in de fietsenstalling bij het station. Ze heeft hem daar laten overnachten, en gevraagd of ik hem wil ophalen. Zij is met bus, trein en vliegtuig naar Spanje vertrokken. Naast de stalling staat een kleine vrachtwagen van het fietsendepot, volgeladen met overjarige fietsen. Ooit ben ik mijn meest dierbare fiets kwijt […]
Het leek me schier onmogelijk. Doorleven nadat je ouders overleden zijn. De basis weg. Na drie jaar merk ik dat ik het toch kan. De rauwste randjes zijn er af, al schiet ik regelmatig vol als ik een oud stel zie lopen, elkaar stevig vasthoudend. Het mooie is dat ik ze ook weer overal tegenkom. In de spullen die ik […]
