Lid sinds: 16 december 2012 (39 dagen geleden voor het laatst geschreven)
Aantal stukjes: 624 (gemiddeld 119 woorden per stukje)
Biografie:
En dit was nummer drie. Gelukkig heeft ze er nog vier over. Haar eerste raakte ze kwijt toen ze nietsvermoedend op een giftige paddenstoel kauwde. Zelden zo’n zieke gezien. Maar met stevige pillen knapte ze weer op. Nummer twee leek op een bewuste poging: we moesten haar uiteindelijk bevrijden uit de holte boven het voorwiel, vlak naast de motorkap. En […]
Gister was het weer zover. Een feestelijke bijeenkomst waar ze bijna niemand kent. Dat wordt dus babbelen. Onderwerpen genoeg: de politiek, het Nederlands elftal, het weer.. Gelukkig is ze tegenwoordig voorbereid. Die ene keer was een goede les. Ze merkte toen plotseling dat ze geen thema meer heeft. Sindsdien heeft ze haar verhaaltje klaar. Wil bij de waarheid in de […]
Mijn huisgenoten vonden hem maar eng. Mij trok hij juist aan. Soms lag hij al op het strand, door een behulpzame toerist uit het water gehaald. Vaak lag er dan nog een kwak zand bovenop. Maar als ik geluk had, vond ik hem nog deinend in de zee. Er werd gezegd dat hij in de branding ook al uitgedoofd was. […]
“…En langs het tuinpad van mijn vader…” Ergens hoor ik de zoetgevooisde stem van Wim Sonneveld zingen. Het brengt me onmiddellijk terug bij mijn opa. Hij hoorde dit liedje op een familiebijeenkomst en ging prompt huilen. Ik vond het indrukwekkend, zo’n oude man en dan huilen. Ook mijn vader kon het nummer later niet zonder natte ogen horen. Het schetst […]
Het zal bijna vijftig jaar geleden zijn geweest. Toch zie ik het tafereel nog zo voor me. Mijn moeder stond te strijken in de kamer beneden. Veel later was er ruimte voor een aparte strijkkamer. Maar in die tijd was dat nog gewoon mijn meisjeskamer. We zullen hebben gekletst, over van alles en nog wat. Mijn moeder was altijd geïnteresseerd […]
Mijn vriendinnen en ik zijn van de tweede feministische golf. En dat willen we weten ook. We herinneren ons dat onze moeders het echt niet gemakkelijk hadden: het wassen van de katoenen luiers, het leven zonder wasmachine en het opwarmen van de kooltjes voor de strijkbout. Nee, dan geven wij onze dochters een beter voorbeeld. Hoewel, soms knaagt het wel. […]
Het lijkt alsof het onafwendbaar was. De deur naar de Olympische roem stond op een kier, en hij trapt hem zelf dicht. Ik voer inwendig hele discussies over en met hem. De psycholoog in mij vindt hem ziek, en erg toe aan een (betere) behandeling. Is het angst voor het echte succes of vluchten in verdoving? Mijn rationele kant zegt: […]
Heel af en toe komt zijn stem weer naar boven, ietwat galmend. Zo vertelde hij dan over het bijzondere gebouw: “Het is een pand dat lééft, alles kraakt en kiert hier”. Voor de zoveelste keer leidde hij een groepje belangstellenden rond. Gemeenteambtenaren, architecten, of potentiële zaalhuurders. Inwendig lachte ik een beetje om zijn theatrale verhalen. Maar goed, hij was ook […]
Natuurlijk was hij er te weinig, dat ging in die tijd zo. Hard werken, een gezin met vier kinderen onderhouden. Eerst ook nog op zaterdag, later vijf lange dagen. Ik heb hem als klein kind kennelijk wel eens weggejaagd (“Weg jij!”) bij mijn bedje vandaan. Hij vond het gelukkig vooral grappig. Op vakantie had hij andere kleren aan, was vrolijker, […]
Soms doe ik er dagen over, en soms is het er meteen: mijn associatie met het weekwoord. De boekanier was een lastige. Dat moet ik echt even googelen om een gevoel daarbij te krijgen. Maar deze week komt het automatisch opborrelen. Zo kan ik het woord niet horen zonder te denken aan de titel van het boek van Elsschot: ‘Lijmen/Het […]
