Lid sinds: 16 december 2012 (38 dagen geleden voor het laatst geschreven)
Aantal stukjes: 624 (gemiddeld 119 woorden per stukje)
Biografie:
Ze was zeventien, en volop in de puberteit. Haar ouders waren maar lastig. Volgend jaar werd alles anders. Dan ging ze studeren en op kamers wonen. Ze nam zich voor om elke dag een taartje te gaan kopen. Niet omdat ze gek op taart was, maar om het idee van de vrijheid. Op een nacht werd ze wakker van gefluister. […]
Dertien ben ik en heb een dagboek boordenvol geheimen. Ik knip en plak mijn helden van toen: de Poppys, David Cassidy, Donny Osmond. Zelfs Johan Neeskens wordt omgeven door felgekleurde hartjes. Mijn broers forceren het slot en gluren mee. Van binnen voel ik dat ik graag voor meelezers schrijf. Met een dagboek tel je mee. Op mijn zeventiende neem ik […]
Ik ben er dol op. Geef mij maar een brooddieet. Vroeger al smulde ik van witte boterhammen met een krokante korst, of nog beter: het kapje (korstje, kontje). Hoe ouder ik word, hoe donkerder mijn brood-smaak. Ooit stond ik met liefde een half uur in de rij. Een rij die tot buiten doorliep. Het brood was klein, compact en heel […]
Soms voldoet een kind aan je verwachtingen. Onze dochter hield net zoveel van voetballen als ik. We hebben flink gezocht naar een passende club. Een goed thuis voor onze voetbalster, dochter van twee moeders. Het werd Groen-Wit. We kwamen in een mannenwereld. Na jaren als enig meisje in een team vol jongetjes kwam onze dochter eindelijk in een heus meidenteam […]
Mijn broertje werd bijna vijf jaar na mij geboren. En ik bleek een vals kreng. Ik ontdekte wat macht was. En dat smaakte naar meer. Zo liet ik hem struikelen toen hij een wedstrijdje hardlopen dreigde te winnen. Een andere keer beweerde ik dat hij op mijn hoofd had gespuugd. Hij kreeg straf, en ik geloofde bijna zelf in mijn […]
Oh nee, ze zette hem nooit op!! Hij was aangeprezen als een “wijs brilletje”, genoeg reden voor haar als tienjarige om het ding helemaal te verafschuwen. De rode koker waarin hij zat werd de hoes voor een heel bijzondere vulpen, die ze nooit liet zien. Totdat haar ouders na een half jaar een keer vroegen aan de meester of ze […]
“Met mijn eigen autootje heb ik mijn vrijheid teruggekregen”, jubelde mijn collega. “Ik kan weer gaan en staan waar ik wil!” Jaren later bleek het de opmaat tot hun scheiding te zijn geweest. Ik heb dat niet, geen auto en geen scheidingsgedoe. Ik geniet juist van de trein. Oh, ik ken heel goed de ellende van tjokvolle treincoupés en vertraagd […]
Vandaag heb ik echt afscheid genomen. Zelf de begrafenis geregeld. Een tijd lang ben ik ervan uitgegaan dat ze altijd bij me zouden blijven. Dat ik niet zonder hen kon. Maar langzaam maar zeker begon de verandering. En elke keer bewoog ik mee. Ik paste me aan. Ik plooide me. Totdat ik niet verder meer kon. Het was buigen of […]
Ik vond het eng. Waar mijn klasgenootjes genoten van de ijspret, zocht ik manieren om er onderuit te komen. Zo had ik nét mijn enkel verzwikt, en liep ter bewijs dagenlang met een sleep-been. Of – sterker nog – ik mocht het ijs niet op van de dokter, omdat ik zovaak blaasontsteking had. Dat laatste was waar, maar het ijs […]
Ik was vijf jaar, toen ze naast ons kwamen wonen: de familie Geurts. Zeven kinderen en hun ouders. We maakten veel mee van hun bewogen leven. Ik vond het wel spannend. De toestanden met foute nozemzoon Gerard. Eén keer werd hij per amubulance afgevoerd, na het drinken van ammoniak. Zijn broer Rob was een zonderling en pleegde zelfmoord, dagen later […]
